Zware dag voor mijn lichaam. Voor één van de scans was contrastvloeistof nodig en dus moest er een infuus worden voorbereid. Maar mijn lichaam had genoeg van alle naalden en prikken, dus het was bijna onmogelijk om de constructie met kraantje in mijn aderen te krijgen. De verpleegster werd er wanhopig van en ik ook… het was erg pijnlijk.

Maar uiteindelijk was de klus geklaard en de scans zelf waren zeer goed te doen. Peter mocht blijven – buiten bezoekuren – om te wachten op de uitkomst en weer kon ik het aan het gezicht van de dokter zien, het was goed nieuws. Geen andere tumoren waren gevonden in de rest van mijn lichaam, dus de hersentumor is de enige waar we ons op moeten richten.

En met dat nieuws werd ik ontslagen uit het ziekenhuis! We gaan weer naar huis, maar dit keer om te blijven! YAY!

Met dank aan Sandra voor de vertaling

Vanochtend vroeg ging ik terug naar mijn ziekenhuisbed. Mijn ‘kamergenoten’ waren blij om me te zien en ik heb me overgegeven aan deze verandering van omgeving. Tuurlijk, ik zou liever thuis zijn, maar dit was niet de hel. Het personeel en mijn medepatiënten waren erg aardig. Het zou wel goed komen. Ik begreep waarom ze wilden dat ik de buurt was (als een afspraak geannuleerd zou worden, kon ik dat gat opvullen en de benodigde scans zo snel mogelijk gedaan hebben) en wachtte gewoon af. Maar er gebeurde niets.

Toen de dokter binnenkwam, vertelde haar hele gezicht het al … Ze had goed nieuws. Ze was bijna net zo blij met het brengen als ik met het ontvangen van dit nieuws… Ik mocht weer naar huis voor de nacht! Ze wilde duidelijk dit proces voor mij zo comfortabel mogelijk maken en zij begreep dat ik me volledig kon opladen in het bijzijn van Peter en Fadyen. Thuis. Klaar voor een reeks scans en de mogelijke uitkomst: meer tumoren in andere delen van mijn lichaam …

Met dank aan Sandra voor de vertaling

Omdat we elkaar hebben ontmoet op de 30ste (van mei 1998, om precies te zijn), vieren we dit altijd op de 30e (van iedere maand) met een heerlijk diner. Niet deze maand. Deze 30e ben ik in het ziekenhuis. Deze 30e hebben we een ontmoeting met twee artsen en op het moment dat ze ons gingen verplaatsen naar een privé kamer, wist ik dat er slecht nieuws zou komen.

En slecht nieuws was het. Experts hadden ‘de plek’ op de scan onderzocht en hun conclusie was duidelijk: hersentumor. De locatie van de tumor is niet goed. Diep en in een kruispunt van zenuwen. Dus ze willen meer scans doen om mijn hele lichaam te controleren. Om te zien of deze tumor een geïsoleerd incident is of een deel van uitzaaiingen. Slik.

En toen toonden ze hun hart en humaniteit … ze lieten me naar huis gaan voor de nacht, zodat Peter en ik dit nieuws samen konden verwerken in de beslotenheid van ons eigen huis.

Ik kan niet onder woorden brengen hoe goed het was om thuis te zijn. Mijn ouders en mijn broer en schoonzus waren van plan om me ‘s avonds in het ziekenhuis te bezoeken en nu waren ze bij ons thuis en dat gezelschap was precies wat we nodig hadden. We deelden onze angst, onze tranen, maar ook onze hoop en onze liefde. Deze 30e was geen feestje, maar toch heel bijzonder.

Met dank aan Sandra voor de vertaling

Wakker worden in het ziekenhuis bed was vreemd. Maar al snel merkte ik iets nog vreemder. Iedereen voelde vertrouwd. De situaties waren nieuw, dus het was geen déjà vu of iets dergelijks. Maar alle gezichten, verpleegkundigen, patiënten, artsen … Ik ‘kende’ hen.Toen ik dat aan Peter vertelde, was hij niet zo verbaasd als ik verwacht had. Hij had wat onderzoek gedaan naar epilepsie en de herkenning van vreemden is één van de gevolgen van een epileptische aanval. Telkens als ik mijn hersenen kon uitschakelen, – en de angst om gek te worden kon loslaten – kon ik eigenlijk van de ervaring genieten. In zekere zin was het geruststellend. Gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel. Mezelf thuis voelen in een onbekende omgeving.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling

Ik herinner me dat ik naar bed ging. Het weekend was geweldig, maar druk – het geven van coaching consulten op een beurs – en ik voelde me zeer tevreden en moe. Ik herinner me dat Peter naar bed kwam. Ik herinner me dat Fadyen, onze hond, op het bed sprong. Het eerstvolgende dat ik me herinner is dat ik wakker word in een ambulance.

De informatie is zowel eng en onwerkelijk. Ik heb een epileptische aanval gehad. Een wat? Maar nog belangrijker … waar is Peter?De verpleegkundige verzekert mij dat Peter ons volgt in zijn eigen auto. Ik herinner me dat ik me een stuk beter voel als ik zijn gezicht zie. We zijn in de EH tegen die tijd.

Hij ziet er zo bezorgd uit en zijn herinneringen zijn hel. Tijdens de aanval beet ik op mijn lip en hij werd wakker en zag mijn lichaam ongecontroleerd schudden en bellen blazen van bloed. Wat is er aan de hand? Dat blijkt de vraag van die dag te worden…

Ik herinner me niets van de CAT-scan, maar ik weet dat ik er één heb gehad, want ons wordt verteld ‘dat daar iets op te zien is’. Iets dat er duidelijk niet hoort. Om te bepalen wat het is – een infectie of tumor, dat waren de twee opties – heb ik een MRI-scan nodig en ben ik in het ziekenhuis opgenomen.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling