Sylicious' Braindumps

….On the road with a brain tumor

05 Thuis!

Written By: SYL - Feb• 01•13

Zware dag voor mijn lichaam. Voor één van de scans was contrastvloeistof nodig en dus moest er een infuus worden voorbereid. Maar mijn lichaam had genoeg van alle naalden en prikken, dus het was bijna onmogelijk om de constructie met kraantje in mijn aderen te krijgen. De verpleegster werd er wanhopig van en ik ook… het was erg pijnlijk.

Maar uiteindelijk was de klus geklaard en de scans zelf waren zeer goed te doen. Peter mocht blijven – buiten bezoekuren – om te wachten op de uitkomst en weer kon ik het aan het gezicht van de dokter zien, het was goed nieuws. Geen andere tumoren waren gevonden in de rest van mijn lichaam, dus de hersentumor is de enige waar we ons op moeten richten.

En met dat nieuws werd ik ontslagen uit het ziekenhuis! We gaan weer naar huis, maar dit keer om te blijven! YAY!

Met dank aan Sandra voor de vertaling

04 Nice surprise

Written By: SYL - Jan• 31•13

Early this morning I returned to my hospital bed. My ‘room mates’ were happy to see me and I surrendered to this change of scenery. Sure, I’d rather be home, but this wasn’t hell. The staff and my fellow patients were very nice. I’d be fine. I understood why they wanted me close by (if some appointment would cancel, I could fill that gap and have the ordered scans as soon as possible) and just waited. But nothing happened.

When the doctor walked in, her whole face was telling… she had some good news. She was almost as happy giving it as I was receiving it… I could go home for the night again! She clearly wanted to make this process as comfortable as possible for me and she understood I could fully recharge in the presence of Peter and Fadyen. Home. Getting ready for a series of scans and the possible outcome: more tumors in other parts of my body…

04 Fijne verrassing

Written By: SYL - Jan• 31•13

Vanochtend vroeg ging ik terug naar mijn ziekenhuisbed. Mijn ‘kamergenoten’ waren blij om me te zien en ik heb me overgegeven aan deze verandering van omgeving. Tuurlijk, ik zou liever thuis zijn, maar dit was niet de hel. Het personeel en mijn medepatiënten waren erg aardig. Het zou wel goed komen. Ik begreep waarom ze wilden dat ik de buurt was (als een afspraak geannuleerd zou worden, kon ik dat gat opvullen en de benodigde scans zo snel mogelijk gedaan hebben) en wachtte gewoon af. Maar er gebeurde niets.

Toen de dokter binnenkwam, vertelde haar hele gezicht het al … Ze had goed nieuws. Ze was bijna net zo blij met het brengen als ik met het ontvangen van dit nieuws… Ik mocht weer naar huis voor de nacht! Ze wilde duidelijk dit proces voor mij zo comfortabel mogelijk maken en zij begreep dat ik me volledig kon opladen in het bijzijn van Peter en Fadyen. Thuis. Klaar voor een reeks scans en de mogelijke uitkomst: meer tumoren in andere delen van mijn lichaam …

Met dank aan Sandra voor de vertaling

03 No party

Written By: SYL - Jan• 30•13

Because we met each other on the 30th (of May 1998, to be exact), we always celebrate the 30th (of every month) with a nice dinner. Not this month. This 30th I’m in hospital. This 30th we had a meeting with two doctors and the moment they moved us to a private room, I knew bad news was coming.

And it was. Experts had examined ‘the spot’ on the scan and their conclusion was very clear: brain tumor. The location of it isn’t good. Deep and in a crossroad of nerves. So they want to do more scans to check my whole body to see if this tumor is an isolated incident or part of metastases. Gulp.

And then they showed their heart and humanity…they allowed me to go home for the night, so Peter and I could process this news together in the privacy of our own home.

I can’t put into words how good it was to be home. My parents and my brother and sister-in-law had planned to visit the hospital that night and now joined us at home and that meeting was exactly what we all needed. We shared our fear, our tears, but also our hope and our love. This 30th wasn’t a party, but pretty special nevertheless.

03 Geen feestje

Written By: SYL - Jan• 30•13

Omdat we elkaar hebben ontmoet op de 30ste (van mei 1998, om precies te zijn), vieren we dit altijd op de 30e (van iedere maand) met een heerlijk diner. Niet deze maand. Deze 30e ben ik in het ziekenhuis. Deze 30e hebben we een ontmoeting met twee artsen en op het moment dat ze ons gingen verplaatsen naar een privé kamer, wist ik dat er slecht nieuws zou komen.

En slecht nieuws was het. Experts hadden ‘de plek’ op de scan onderzocht en hun conclusie was duidelijk: hersentumor. De locatie van de tumor is niet goed. Diep en in een kruispunt van zenuwen. Dus ze willen meer scans doen om mijn hele lichaam te controleren. Om te zien of deze tumor een geïsoleerd incident is of een deel van uitzaaiingen. Slik.

En toen toonden ze hun hart en humaniteit … ze lieten me naar huis gaan voor de nacht, zodat Peter en ik dit nieuws samen konden verwerken in de beslotenheid van ons eigen huis.

Ik kan niet onder woorden brengen hoe goed het was om thuis te zijn. Mijn ouders en mijn broer en schoonzus waren van plan om me ‘s avonds in het ziekenhuis te bezoeken en nu waren ze bij ons thuis en dat gezelschap was precies wat we nodig hadden. We deelden onze angst, onze tranen, maar ook onze hoop en onze liefde. Deze 30e was geen feestje, maar toch heel bijzonder.

Met dank aan Sandra voor de vertaling

02 Down the Rabbit Hole

Written By: SYL - Jan• 29•13

Waking up in the hospital bed was weird. But soon I noticed something even more weird. Everybody felt familiar. The situations were new, so it was not a déjà vu or anything like that. But all the faces, nurses, patients, doctors…I ‘knew’ them.

When I told Peter, he wasn’t as surprised as I expected him to be. He’d done some research on epilepsy and recognizing strangers is one of the effects of a epileptic seizure. Whenever I could turn off my brain, – and dismiss the fear of going crazy-  I could actually enjoy the experience. In a way it was comforting. Feeling part of a bigger picture. Feeling home in unfamiliar surroundings.

02 Een vreemde reis …

Written By: SYL - Jan• 29•13

Wakker worden in het ziekenhuis bed was vreemd. Maar al snel merkte ik iets nog vreemder. Iedereen voelde vertrouwd. De situaties waren nieuw, dus het was geen déjà vu of iets dergelijks. Maar alle gezichten, verpleegkundigen, patiënten, artsen … Ik ‘kende’ hen.Toen ik dat aan Peter vertelde, was hij niet zo verbaasd als ik verwacht had. Hij had wat onderzoek gedaan naar epilepsie en de herkenning van vreemden is één van de gevolgen van een epileptische aanval. Telkens als ik mijn hersenen kon uitschakelen, – en de angst om gek te worden kon loslaten – kon ik eigenlijk van de ervaring genieten. In zekere zin was het geruststellend. Gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel. Mezelf thuis voelen in een onbekende omgeving.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling

01 WTF?

Written By: SYL - Jan• 28•13

I remember going to bed. The weekend had been great but busy – giving life coaching consultations at a fair – and I felt extremely content and tired. I remember Peter joining me. I remember Fadyen, our dog, jumping on the bed. The next thing I remember is waking up in an ambulance.

The information is both scary and unreal. I had an epileptic seizure. A what? But even more important…where is Peter?
The paramedic assured me that Peter is following us in his own car. I remember feeling a lot better when I see his face. We’re at the ER by then.  He looks so worried and his memory is hellish. During the seizure I bit my lip and he woke up seeing my body shaking uncontrollably and blowing bubbles of blood. What’s going on? That turns out to be the question of that day…

I don’t remember getting the cat scan, but I know I had one, because they told us ‘there was something on there’. Something that shouldn’t be there, obviously. To determine what it is – an infection or tumor were the two options at hand – I needed a mri scan and I was admitted to hospital.

 

01 Wat??

Written By: SYL - Jan• 28•13

Ik herinner me dat ik naar bed ging. Het weekend was geweldig, maar druk – het geven van coaching consulten op een beurs – en ik voelde me zeer tevreden en moe. Ik herinner me dat Peter naar bed kwam. Ik herinner me dat Fadyen, onze hond, op het bed sprong. Het eerstvolgende dat ik me herinner is dat ik wakker word in een ambulance.

De informatie is zowel eng en onwerkelijk. Ik heb een epileptische aanval gehad. Een wat? Maar nog belangrijker … waar is Peter?De verpleegkundige verzekert mij dat Peter ons volgt in zijn eigen auto. Ik herinner me dat ik me een stuk beter voel als ik zijn gezicht zie. We zijn in de EH tegen die tijd.

Hij ziet er zo bezorgd uit en zijn herinneringen zijn hel. Tijdens de aanval beet ik op mijn lip en hij werd wakker en zag mijn lichaam ongecontroleerd schudden en bellen blazen van bloed. Wat is er aan de hand? Dat blijkt de vraag van die dag te worden…

Ik herinner me niets van de CAT-scan, maar ik weet dat ik er één heb gehad, want ons wordt verteld ‘dat daar iets op te zien is’. Iets dat er duidelijk niet hoort. Om te bepalen wat het is – een infectie of tumor, dat waren de twee opties – heb ik een MRI-scan nodig en ben ik in het ziekenhuis opgenomen.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling